Eén minuut stilte - ingezonden column
Bron: www.volleybal.nl/Nevobo
7 december 2012 - Daar sta ik dan, handen op de rug. In een goed gevulde, maar stille sporthal op een winterse donderdagavond. Eén minuut stilte. Dat is wat de Nevobo van ons vraagt vandaag. Eén minuut van onze kostbare vrijetijd, om stil te staan bij het overlijden van grensrechter Richard Nieuwenhuizen. Een moment van bezinning waarin een ieder van ons eens in een denkbeeldige spiegel kan kijken. Wat betekent sportiviteit en respect voor mij?
Mijn spiegel is door de jaren heen inmiddels wat verweerd. Maar als ik goed kijk, zie ik mezelf staan, langs het veld, mijn team coachend. Soms lachend, soms geïrriteerd door wat zich in het veld afspeelt. Speelsters die onnodige fouten maken, terwijl de afspraken toch duidelijk zijn! Maar toegegeven, de meeste irritatie wordt bij mij opgewekt door de scheidrechter. Het lijkt soms wel of die man met fluit een compleet andere wedstrijd ziet dan ik. Mag ik dan even voor mezelf en mijn speelsters opkomen?
Het komt bij mij dan ook niet zelden voor dat ik een paar woorden met de arbiters wissel over een beslissing. Meestal gaat dat op een rustige manier; een goed bedoelde opmerking met een cynisch sausje eroverheen. In een enkel geval blijft het daar niet bij en vallen er harde woorden. Dat zie ik ook terug bij mijn speelsters. Natuurlijk sus ik ze dan wel, maar ik ben geen politieagent en in veel gevallen vind ik ook dat ze gelijk hebben.
Het is nog steeds stil. Hoe ging dat ook alweer bij Richard? Een beslissing, een reactie en voor je het weet loopt het uit de hand. Dit is natuurlijk niet iets wat alleen bij voetbal gebeurt. En ook niet alleen in de sport. Overal zie je het terug: daar waar gezag heerst, komt (verbaal) geweld kijken. We kunnen niet zonder gezag, maar hebben er vaak ook moeite mee. We willen graag dat er een scheidsrechter zit, want die kan neutraal beoordelen wat goed en fout is. Maar we zullen niet schromen om hem daarbij te helpen, kijkend vanuit onze gekleurde bril.
Overigens is het niet alleen de scheidsrechter die irritatie oproept. Ook tegenstanders kunnen me soms het bloed onder de nagels vandaan halen. Wat te denken van al die liedjes over fouten die mijn speelsters maken? Sommige coaches zouden als dirigent niet misstaan, want er zijn damesteams die een goed gevuld arsenaal aan liedjes bezitten, allen gericht op fouten van de tegenstander. Goed bekeken is het toch ook opmerkelijk: jeugdteams (en soms ook senioren!) zingen liedjes over de fouten van de tegenstander. Ik kom oorspronkelijk niet uit het volleybal, dus ik heb moeite om het te begrijpen. Mijn gezond verstand zegt me dat het zeer onsportief gedrag is, maar insiders wisten me al eens te vertellen dat het heel normaal is bij volleybal. Maar “normaal” is ook maar relatief. De norm wordt bepaald door de omgeving, dus door speelsters, coaches en ouders.
Oh, we kunnen beginnen. Die minuut ging sneller om dan ik dacht. Eerst maar eens de scheidsrechter een prettige wedstrijd wensen. Wie weet, als hij goed zijn best doet, bied ik hem na de wedstrijd een biertje aan.
Ingezonden column door Piet Oost
Mijn spiegel is door de jaren heen inmiddels wat verweerd. Maar als ik goed kijk, zie ik mezelf staan, langs het veld, mijn team coachend. Soms lachend, soms geïrriteerd door wat zich in het veld afspeelt. Speelsters die onnodige fouten maken, terwijl de afspraken toch duidelijk zijn! Maar toegegeven, de meeste irritatie wordt bij mij opgewekt door de scheidrechter. Het lijkt soms wel of die man met fluit een compleet andere wedstrijd ziet dan ik. Mag ik dan even voor mezelf en mijn speelsters opkomen?
Het komt bij mij dan ook niet zelden voor dat ik een paar woorden met de arbiters wissel over een beslissing. Meestal gaat dat op een rustige manier; een goed bedoelde opmerking met een cynisch sausje eroverheen. In een enkel geval blijft het daar niet bij en vallen er harde woorden. Dat zie ik ook terug bij mijn speelsters. Natuurlijk sus ik ze dan wel, maar ik ben geen politieagent en in veel gevallen vind ik ook dat ze gelijk hebben.
Het is nog steeds stil. Hoe ging dat ook alweer bij Richard? Een beslissing, een reactie en voor je het weet loopt het uit de hand. Dit is natuurlijk niet iets wat alleen bij voetbal gebeurt. En ook niet alleen in de sport. Overal zie je het terug: daar waar gezag heerst, komt (verbaal) geweld kijken. We kunnen niet zonder gezag, maar hebben er vaak ook moeite mee. We willen graag dat er een scheidsrechter zit, want die kan neutraal beoordelen wat goed en fout is. Maar we zullen niet schromen om hem daarbij te helpen, kijkend vanuit onze gekleurde bril.
Overigens is het niet alleen de scheidsrechter die irritatie oproept. Ook tegenstanders kunnen me soms het bloed onder de nagels vandaan halen. Wat te denken van al die liedjes over fouten die mijn speelsters maken? Sommige coaches zouden als dirigent niet misstaan, want er zijn damesteams die een goed gevuld arsenaal aan liedjes bezitten, allen gericht op fouten van de tegenstander. Goed bekeken is het toch ook opmerkelijk: jeugdteams (en soms ook senioren!) zingen liedjes over de fouten van de tegenstander. Ik kom oorspronkelijk niet uit het volleybal, dus ik heb moeite om het te begrijpen. Mijn gezond verstand zegt me dat het zeer onsportief gedrag is, maar insiders wisten me al eens te vertellen dat het heel normaal is bij volleybal. Maar “normaal” is ook maar relatief. De norm wordt bepaald door de omgeving, dus door speelsters, coaches en ouders.
Oh, we kunnen beginnen. Die minuut ging sneller om dan ik dacht. Eerst maar eens de scheidsrechter een prettige wedstrijd wensen. Wie weet, als hij goed zijn best doet, bied ik hem na de wedstrijd een biertje aan.
Ingezonden column door Piet Oost